Найзуудаа дурсав

Миний амьдралын хамгийн анхны найзууд Төнкө, Магаа гэх хоорондоо нэг насны зөрөөтэй ах дүү хоёр байлаа л даа. Жинхэнэ нэр нь тэс ондоо. Бурхан яагаад ийм стрээнж никнэем заяацныг ёстой хэлж мэдэхгүй юм байна. Нөгөө Амбаа, Гомбоо, Маадгар нтр шиг гэр бүлээс гаралтай байж болох юм. Бас би тэдэнтэй яаж танилцсанаа мэдэхгүй. Ямартай ч бид намайг 5 дугаар ангиа төгссөний дараа хотод шилжиж ирэх хүртэл найз л байсымдаа найз. Ямар ч билээ баяраар тэдний гэртээ урьсийн. Угаасаа манай хажуу айлын 2 л доо. Тэр үед Дорноговьт напьлон тоортноос өөр бялуу гээд байх юм байгаагүй байх. Нэг бөөрөнхийг 3-уулаа хувааж идчихээд бөөлжлүү яалаа.

Бидний цорын ганц муудалцаж, бие биедээ тунирхах шалтгаан нь бидний сурдаг сургууль байлаа л даа. Тэд 1-р арван жилд, Би 2-р арван жилд сурдаг байлаа. Энэ хоёр сургууль аймагтаа л бүх юмаараа өрсөлддөг, хөлбөмбөгөөр бол El Classiko маягийн юм байлаа л даа. Угаасаа өөр сургууль ч байгаагүй. Гэхдээ энэ нь биднийг бүр мөсөн тангараг тасалгах том шалтгаан байгаагүй юм. Суралцмаар юм энэ Хоёр Солонгос бид нараас. Хамгийн сүүлд Магаатай 3 жилийн өмнө уулзсан. Их баярласан ч бид урьдынх шигээ байгаагүй юм лаа. Шилжилтийн нас яг таарсан уулзаагүй цаг хугацаа найзуудыг холдуулдаг уу?

            Сургуульд орсны дараа Түвшинбаяр гэдэг шав шар, нүдний шилтэй, одоо бодоход Ералаш маягийн бандьтай найз боллоо би. Түүнээс утасных нь дугаарыг асуухад тэр 393 гэж ширээн дээр мангар том биччихээд багшдаа загнуулж хамтдаа арилгаж байсан гэх мэт зөндөө л дурсамжтай үе маань 1-4 ангид байсан хэдий ч одоо болтол толгойд тодхон санагдаж байна. Халтар царайт гэх кино ид од болж байх үед Мигель Ангел хэнтэй ч билээ дээ Стерлитагаа “Минийх, Минийх” гэж булаацалдаж, зодолдож байхыг нь харчихаад бид хоёр ангийнхаа Сэлэнгэ гэж охиныг яг тэгж булаацалдаж байж билээ. Гэхдээ би тэр үед Сэлэнгээгээс болиод Сувдмаад хайртай болчихсон байсан л даа. Кино л дуурайсан болохоос. Одоо түүнийг хаана явдгийг мэдэхгүй ч хэзээ нэгэн цагт уулзах л байх гэж найддаг юм.

            5-р ангид ордог жилээ би нөгөө 1-р сургуульд шилжин суралцлаа. 6-р ангидаа хотод шилжиж ирээд СБД-ийн нэгэн сургуулийн сурагч боллоо. Шинэ зүйлд муухан дасдаг байсан юм уу даа. Нэг хэсэгтээ л найз нөхөд гэдэг зүйл байхгүй ихэд ганцаардсан даа би. Муу сурсан шалтгаан ганцаардлаас болдог ч магадгүй юм. :P

            6-р анги төгсөөд зуны амралтаараа буцаж аймагтаа очоод нагац ахындаа зурагт хэвтэж байсан чинь нэг хүн хаалга тогшоод намайг асуусан чинь 5-р ангид хамт сурч байсан ихрийн өрөөсны нэг нь байлаа. Ганцаардлын туйлд хүрчихсэн байсан би их баярласандаа. Бараг л намайг гэх найз нөхөдтэй байхын амтыг анх мэдэрсэн нь тэр байх. Түүнийг би найз гэж урьд нь бодож яваагүйдээ бүүр сүүлд жоохон хүн санаа суусан үедээ өөрөөсөө ичиж билээ. Таны үл хүндэтгэх, эсвэл тоодоггүй хэн нэгэн таны сайн найз ч байж мэднэ шүү. Эргэн тойрныхоо бүх хүнтэй хүндэтгэлтэй харьцаарай. Одоо түүнтэй уулзах юмсан. Тухайн үед Дорноговийн Цагдаагийн газрын даргын хүүхэд ч байсан билүү. Ямар ч байсан Эрдэнэбаяр гэдэг юмдаг. WANTED HIM!!!

            Гэр нүүсэн шалтгаанаар 7 ангидаа БГД-ын сургуулийн сургуулийн сурагч боллоо би. Ганцаардлын гүн хордлогонд орчихсон байсан би найз нөхрийн амтыг зуны амралтаараа мэдэрсэн болохоор ямартай ч найзтай болох зорилго тавьсан юм. Тэр үед одоогийнхоо найзуудтай танилцсан юм. Энэ нэг хэдэн бакалуудтай нийлэхийг хүсч байсан ч намайг анх тоохгүй анх яаж новширцгоож байсан гэж бодно. Би охины араас ч ингэж гүйж байгаагүй л дээ. Энэ нэг төрлийн дурлал уу нтр.Сүүлдээ зүгээр болсон л доо. Тэд цэцэрлэгээсээ эхэлж найзалсан найзууд. Надтай нийлээд 10. Ихэнх найзуудыг харахад хүмүүс ямар нэгэн сонирхол, үзэл бодол, ажил үүрэг зэргээрээ адилхан байхад энэ бакалууд тэд нараас шал ондоо л доо. Үзэл бодол, зан характер, сонирхдог спорт, сонсдог дуу, эзэмшсэн мэргэжил, тэр байтугай амьжиргааны төвшнөөр хоорондоо тэс ондоо 10 эр хүнийг 20 гаруй жил найзлуулсан зүйл яг юу вэ гэдгийг ёстой хэлж мэдэхгүй юм. Юутай ч одоо яагаад ч юм өөр хүмүүстэй найз гэж явахаар нэг л юм дутуу санагдаад байдаг. Тэр л байх...

            Дөнгөж их сургууль төгсөөд ромбоныхоо будгийг ч хатаж амжаагүй байхад би 3-4 хүнтэй нэг жижиг компанид ажилтан болж орлоо л доо. Одоо ч гэсэн тэндээ ажиллаж л байгаа. Надаас дор хаяж арав ах Дашка ах, Гани ах, Цо эгч нарыг би бас найзыгаа гэж боддог юм. Тэдний хажууд төө илүү пацаан би нэмэр болсон ч бай, нэрмээс болсон ч бай арав хүрэхгүй ажилтантай шинэхэн компанийг салбартаа тэргүүлэгч болгож чадсандаа. 3 жилийн хугацаанд. Одоо ч ажлынхаа хамгийн пацаан нь байгаа би “ах захаа алдсан хүүхэд” гэж хэлүүлэхийг ч тоохгүй тэдэнтэй пяав ууж, хүүхэн ярьдаг юм. Сайхан байдаг. Бэрхшээлийг нэгэн сэтгэлээр даван туулсан, нас албан тушаалын түмэн зөрөөтэй найзууд. Нас тийм чухал уу?